Ik waardeer juist de schoonheid van het alledaagse, van de realiteit. Dit simpele gegeven verandert alles. 

Na 9 jaar studeren, in vijf steden kriskras door het land, studeer ik af aan een van de beste toneelscholen van ons land. Het is gelukt. Mijn grote droom is uitgekomen en de wereld ligt aan mijn voeten – en op dat moment neem ik een drastisch besluit.

Tijdens mijn opleiding kom ik namelijk tot een belangrijk inzicht. Ik ben dol op storytelling en verhalen tot leven laten komen, maar – en hier zit de crux – ik wil ze niet uit hun verband trekken of uitkleden omdat er een spotlight op gericht staat. 

Ik kom tot het inzicht dat mijn toekomst niet in het theater ligt. Ik mis de vrijheid om mijn eigen stem te laten horen en wil me niet voegen naar de wensen van een regisseur, script of producent. 

Ik wil als storyteller beroeren, triggeren en inspireren, onafhankelijk zijn, mijn eigen koers bepalen, maar bovenal: verhalen een podium geven in de echte wereld. 

Precies dat wat ik mis als theatermaker, vind ik in een passie die jarenlang in de schaduw van mijn grote theater droom heeft gestaan; fotografie.

Tijdens mijn studie wordt het mijn toevluchtsoord en uitlaatklep. Ik schrijf me al snel in bij de KVK, werk elk vrij uurtje aan mijn bedrijf en wanneer ik – nota bene in opdracht van de school – op reis ben in Marokko om een fotoreportage te maken, hak ik definitief de knoop door: met mijn handtekening op dat ooit zo felbegeerde papiertje, geef ik alles op waar ik in de afgelopen jaren naartoe heb gewerkt.

Ik kies voor mijn geluk en ga fulltime aan de slag als documentair fotograaf en creatief ondernemer.